MLM na wokandzie: Tupperware

Autor Redakcja Ranking MLM
w dniu 28 kwietnia 2014

Home
MLM na wokandzie: Tupperware

Tupperware zadebiutowała na amerykańskim rynku w 1946. Jej założycielem był wynalazca Earl Tupper, którego nazwisku firma zawdzięcza swoją nazwę. Początkowo produkty sprzedawano w sklepach, jednak od 1948 roku postawiono na sprzedaż bezpośrednią podczas prezentacji domowych, które funkcjonuje do dzisiaj – obecnie w ponad 100 krajach na całym świecie. Przedstawiciele firmy mogą piąć się po ścieżkach kariery od konsultanta, przez managera grupy, dyrektora regionu aż po działalność jako autoryzowany dystrybutor, który ma własną siedzibę, teren, podległych sobie konsultantów i własny magazyn.

Jak pokazuje praktyka, nie zawsze osiągnięcie statusu dystrybutora równało się spełnieniu marzeń. Dla niektórych oznaczało to spore tarapaty finansowe. Część z tych spraw miała swój finał w sądzie…

1. Nieopłacalna Dystrybucja

—

POWÓD: Bama’s Best Party Sales, Inc.

POZWANY: Tupperware U.S., Inc.

Robyn i Bill Blessing w 1988 roku mieszkali w El Paso w stanie Teksas. Robyn od prawie 10 lat zajmowała się sprzedażą produktów Tupperware (była jedną z najlepszych przedstawicielek tej firmy w kraju), Bill pracował jako stolarz. Robyn nie ukrywała, że jej celem jest zostanie Autoryzowanym Dystrybutorem Tupperware.

W tym samym czasie Patricia i Bill Hurley prowadzili Dystrybucję w oddalonym o ponad 2000 km Montgomery. W roku ’88 doszli jednak do wniosku, ze najwyższy czas przejść na emeryturę i powiadomili o tym władze firmy. Zarząd Tupperware zaproponował więc Blessingom przejęcie Dystrybucji po Hurleyach. Państwo Blessing wybrali się na wycieczkę do Alabamy, w wyniku której postanowili nabyć franczyzę od Hurleyów i przeprowadzić się tam. Podpisali umowę dystrybucji z Tupperware, znając wszystkie fakty dotyczące dystrybucji W Montgomery, w tym ten, że ilość sprzedaży spada. Swoją firmę nazwali Bama’s Best Party Sales.

Niestety pod kierownictwem Blessingów sytuacja pogorszyła się jeszcze bardziej i dystrybucja przynosiła coraz większe straty. Od lipca 1988 do stycznia 1994 kupowali produkty Tupperware z zamiarem odsprzedania ich swoim dystrybutorom. Jednak ich dług wobec firmy ciągle rósł, osiągając w końcu wysokość 700 000 dolarów – wtedy właśnie zarząd Tupperware wysłał małżeństwo Blessingów na emeryturę.

Blessingowie nie chcieli pogodzić się z porażką, w związku z czym udali się do sądu, zarzucając firmie Tupperware oszustwo, a dokładniej celowe wprowadzenie ich w błąd odnośnie perspektyw i opłacalności Dystrybucji w Montgomery. Według nich zarząd Tupperware sugerował, że franczyza w Alabamie była w przeszłości źle zarządzana, w związku z czym, jeśli naprawią błędy swoich poprzedników, interes rozkwitnie i przyniesie im większe zyski. Tymczasem w trakcie prowadzenia dystrybucji Blessingowie uznali, że problem leży gdzie indziej, ponieważ franczyza ta była – ich zdaniem – prawidłowo prowadzona, a mimo to przynosiła straty.

Podczas procesu sądowego, w którym skupiono się na przedstawianiu wszelkich możliwych definicji oszustwa, ława przysięgłych uznała firmę Tupperware za niewinną. Blessingowie odwołali się od wyroku i w procesie apelacyjnym argumentowali, że dowody zostały niewłaściwie odrzucone, ponieważ mogłyby ujawnić inne oszustwa popełnione przez Tupperware. (Chodziło o zeznania dwojga świadków Blessingów, które zostały wyłączone z procesu.) Sąd Najwyższy uznał jednak, że wykluczenie dowodów było prawidłowe, niewłaściwe natomiast było odrzucenie przez sąd równoległych roszczeń w stosunku do Hurleyów, poprzednich właścicieli franczyzy.

Ostatecznie w 1998 roku zapadł wyrok uwalniający Tupperware od zarzutu oszustwa.

2. Spór o franczyzę

—

POWÓD: Tupperware Canada, Inc.

POZWANY: 5 byłych dystrybutorów z Kanady

W tej sprawie, która ujrzała światło dzienne w 2004 roku i na razie pozostała nierozstrzygnięta, również kluczową rolę odgrywa pojęcie franczyzy i tajemniczy weksel własny. Tym razem problem dotyczy pięciu byłych dystrybutorów z Kanady (w całym kraju jest ich 37), których producent plastikowych opakowań z Orlando pozwał, żądając od każdego z nich kwoty w wysokości od 200 do 300 tysięcy dolarów. Jak do tego doszło?

Otóż każdy dystrybutor Tupperware podpisuje z firmą tak zwany weksel własny (ang. promissory note), który zgodnie z definicją zawiera „bezwarunkowe przyrzeczenie wystawcy o zapłacie oznaczonej sumy pieniężnej w określonym miejscu i czasie remitentowi wskazanemu na wekslu. Dokument jest ważny od momentu podpisu przez wystawcę weksla.” Weksel powoduje więc zadłużenie dystrybutora w zamian za wyznaczone terytorium i agentów handlowych, prowadzących przyjęcia domowe, na których sprzedawane są produkty Tupperware.

Firma z Orlando utrzymuje, że pięciu kanadyjskich dystrybutorów odeszło z firmy przed spłaceniem całości kwoty określonej przez weksel własny. W związku z tym Tupperware żąda od nich nie spłaty pozostałej części długu, ale jego całości, niezależnie od tego, ile udało się im już oddać. Na przykład Michelle i Darrell McInnis, którzy podpisali w 1996 roku weksel opiewający na kwotę 129 tysięcy dolarów oddali firmie już ponad 100 tysięcy – zostało im dwadzieścia do oddania. Jednak Tupperware pozywa ich o całą kwotę. Ponadto żąda on nich 90 tysięcy dolarów należności za produkty, które im wysłano i za które firma nie otrzymała zapłaty.

Co na to dystrybutorzy? Oni z kolei oskarżają Tupperware o to, że obiecane przez firmę marże były niemożliwe do osiągnięcia, a oni stracili pieniądze po wprowadzeniu obniżek cen produktów i zmianę innych elementów strategii sprzedaży, jak prowizje sprzedawców, które narzuciło im Tupperware, chcąc zwiększyć zyski brutto w Kanadzie.

Do sądowej bitwy obie strony przygotowały się starannie. Dystrybutorzy poprosili o pomoc samozwańczego eksperta od franczyzy Lesa Stuarta. Ich głównym celem jest bowiem przekonanie sądu o tym, że tak zwana „Dystrybucja” Tupperware jest w istocie franczyzą. Jest to niezwykle istotne, ponieważ w przypadku franczyz w Kanadzie obowiązują inne regulacje prawne – dzięki nim dystrybutorzy mogliby pozwać Tupperware za straty i szkody im, jako franczyzobiorcom, wyrządzone. Cała sprawa opiera się więc na zdefiniowaniu relacji dystrybutorzy – Tupperware, co z pewnością nie będzie łatwym zadaniem.