Bogactwo ludzkich dążeń, przypadków, doznań. Prawd, półprawd i złudzeń. Dżungla zakamarków i mylących rozstajów, łatwa do zgubienia się i podążania w jałowym, lub zgoła szkodliwym kierunku. Albo pogłębiania kabały, w którą się popadło. Któż nie doznał rozczarowań i zwątpień z tym związanych, pytań bez odpowiedzi? Więc czy istnieje jakieś podstawowe kryterium – wskazówka właściwego postępowania? Esencja, pomagająca przetrwać nawet w najbardziej niesprzyjających okolicznościach, mało tego – w dobrej kondycji, w ostatecznym rachunku wiodąc do sukcesu? I czy nie powinien być w nią wyposażony każdy człowiek, bo przecież nasze życie to z natury rzeczy raz nad kreską, a raz pod? Otóż taki elementarny, niezawodny drogowskaz – choć mało znany – istnieje i pokazuje swą moc.
Lecąc myśliwcem Phantom nad terytorium wroga, izraelski pilot – major Rami Harpaz, wracający do bazy w „Wojnie Sześciodniowej” z Egiptem, został trafiony sowieckim pociskiem przeciwlotniczym i zestrzelony. W niecałą minutę jego sytuacja odmieniła się diametralnie – z boga przestworzy, kierującego groźnym, ponaddźwiękowym widmem, stał się bezradnym, biernym obiektem na spadochronie, wpadającym wprost w objęcia egipskich sił naziemnych.
Pierwsze co zrobił, to zaakceptował, przyjął do wiadomości fakt, iż został jeńcem, wtrąconym do więzienia przez nieobliczalnego wroga. Nie popadł jednak w pułapkę oczekiwania na datę uwolnienia, co mogło trwać dni albo lata. Wiedział, że takie oczekiwanie koncentruje uwagę na wydarzeniach poza osobistą kontrolą. W miarę trwania niewoli prowadzi to do poczucia bezradności – sytuacja wydaje się coraz bardziej rozpaczliwa. Słabnie wola przetrwania grożąc załamaniem, a stąd tylko krok do śmierci.
Zamiast tego Harpaz skupił się na sobie, włączając własną aktywność w sprawach, na które miał wpływ. Na co mógł mieć wpływ w pojedynczej celi, bez kontaktu z kimkolwiek, będąc pozbawionym przedmiotów i możliwości życia codziennego, do jakich był przyzwyczajony? Ano, biegał po sześć kilometrów każdego wieczora, robiąc ósemki w maleńkiej celi. A kiedy nie ćwiczył, wymyślał umysłowe łamigłówki by zająć czymś umysł, np. znalezienie wszystkich liczb pierwszych w zakresie od jednego do tysiąca. Te ćwiczenia nie miały żadnego praktycznego celu, ale pozwalały przejąć kontrolę nad swym życiem. Oddalić poczucie bezradności, wiodące do zguby. Zamiast więc stać się ofiarą okoliczności, Harpaz zmienił czas spędzony w kilkuletniej niewoli w doświadczenie, pozwalające na fizyczny i psychiczny rozwój, pomimo doznawanych cierpień i tortur. Bowiem nadał ZNACZENIE aktywnościom, w innej sytuacji pozbawionym znaczenia.
To właśnie silne poczucie znaczenia tego co się robi, jest niezawodnym drogowskazem dotarcia do sukcesu i pokonywania kryzysów na drodze do niego. Nic tak nie dodaje sił i determinacji, warunkujących postęp i przetrwanie, jak poczucie znaczenia podejmowanych starań. I na odwrót – nic tak nie niszczy ludzi i ich woli, wiodąc do niepowodzeń, jak odebranie im poczucia znaczenia tego co robią, lekceważenie ich wysiłków, a poprzez to – odmowa akceptacji ich osoby. A akceptacja przez innych, jak pokazuje drabina potrzeb Masłowa, jest, po zaspokojeniu potrzeb fizjologicznych i bezpieczeństwa, najpotężniejszą ludzką potrzebą emocjonalną, której niezaspokojenie wieść może do odmowy, agresji i czynów nieobliczalnych.
Tak na wojnie, jak i w biznesie – znaczenie własnym czynnościom i rzeczom nadajemy my sami. Więc my sami musimy bronić znaczenia swych spraw – nikt nas w tym nie wyręczy. Kryterium, kto decyduje o znaczeniu naszych wysiłków – my, lub inni – odróżnia tych którzy kierują swym życiem, od tych, których życiem kierują inni. Odróżnia liderów życia i sukcesu od wykonawców, uciekających w czynniki zewnętrzne na które nie mają wpływu, dryfujących w pustą roszczeniowość.
Jeśli więc chcesz odnosić sukcesy i wieść udane życie, ODPUŚĆ SOBIE przerzucanie odpowiedzialności za znaczenie swych spraw na innych. Ta kwestia, w moim odbiorze, stanowi centralną oś książki autorstwa Roma Brafmana pt „Sukces wbrew oczekiwaniom”, wydaną właśnie przez Wydawnictwo Studio Emka.
Książka, napisana przez zawodowego psychologa, pokazuje w przystępny i wszechstronny sposób, od czego zależy i jak się w człowieku rodzi dążność do nadawania znaczenia temu co robi, niezależnie od sytuacji. Pokazuje też wagę okoliczności towarzyszących, jak np. poczucia humoru. Daje wskazówki, w jaki sposób praktycznie wykorzystać wiedzę, związaną z nadawaniem znaczenia własnym wysiłkom.
Ale nie tylko własnym – dla liderów biznesu stanowi nieocenioną podbudowę i uzasadnienie sposobu postępowania z członkami zespołów, polegającego na chwaleniu za dobre, unikając piętnowania niepowodzeń. A to w zgodzie z coraz powszechniejszym traktowaniem błędów, jako warunku nabywania pozytywnego doświadczenia i wiedzy, więc w sumie – rozwoju.
Polecam.
Nota o autorze
Mieczysław Krause
Trener biznesu z wieloletnią praktyką biznesową oraz szkoleniową w zakresie komunikacji interpersonalnej, sprzedaży i negocjacji, dla firm sektora B2B (business to business). W MLM obecny od kilku lat jako budowniczy sieci, analityk branży, publicysta i szkoleniowiec. Zafascynowany potencjałem i perspektywami branży MLM, widzi celowość i możliwość wdrażania w niej sprawdzonych i efektywnych rozwiązań biznesu tradycyjnego. Ten bowiem dynamicznie się rozwija, dawno odrzuciwszy przeżytki, pokutujące w podejściu i metodach pracy Multi-Level Marketingu. Kontakt: 693 286 106; krause@mtk-biuro.pl.
