Motywator oczywisty. Wykonujemy pracę/podejmujemy współpracę z firmą MLM dla finansowych korzyści i bez nich nie mamy motywacji do pracy. W polskich warunkach olbrzymia rzesza osób stale boryka się z problemami finansowymi – jak związać przysłowiowy koniec z końcem, jak sprawić, żeby przed 10. wciąż móc zatankować samochód? Jeżeli nigdy się nad tym nie zastanawiałeś, to należysz do szczęściarzy i… mniejszości. Wydawać by się zatem mogło, że najlepszą motywacją do pracy będą pieniądze – wszelkiego rodzaju premie finansowe. Badania prowadzone na szeroką skalę w biznesie tradycyjnym sugerują coś innego: premie, nagrody oraz dodatki są pożądane, ale nie stoją na pierwszym miejscu. I tu dochodzimy do pierwszego paradoksu, podsuniętego nam przez psychologię społeczną: wstydzimy się przyznać, że pracujemy dla pieniędzy (fakt nr 1). Ten rodzaj motywacji jesteśmy skłonni traktować jako gorszy i niższego rzędu. Zastanów się, jak jest w Twoim przypadku – naprawdę pieniądze nie stoją na pierwszym miejscu, czy nie chcesz się do tego przyznać?

Mniej lub bardziej świadomie potrzebujemy, aby efekty naszych działań były dostrzeżone i docenione. Aby uznanie „przełożonego” – lidera, managera, kierownictwa firmy – zachowało swoją moc, powinno być umiejętnie wyrażanie i odnosić się do konkretnych osiągnięć, a nie ogólnie, w stosunku do całokształtu. Zasada mówi bowiem, że im dokładniejsza informacja zwrotna od przełożonego, tym bardziej czujemy się docenieni (fakt nr 2). Skrzydła, które rosną nam po celnym wyrazie uznania, składają się z poczucia satysfakcji napędzającej do jeszcze większej aktywności. Pomyśl o tym, jak czujesz się, kiedy ktoś naprawdę Cię doceni. Czy właśnie to sprawia, że Twoje wewnętrzne opory przed „ruszeniem z kopyta” maleją?

„W MLM kocham właśnie to, że mogę uczestniczyć w różnych motywujących i rozwijających szkoleniach, pokonuję własne bariery i ograniczenia oraz wychodzę ze strefy komfortu” – tak na pytanie i marketing wielopoziomowy odpowiada średnio co trzecia osoba. No cóż, naszym zdaniem wychodzenie ze strefy komfortu nie nazywałoby się tak, gdyby było przyjemne i komfortowe. Rozwój osobisty to również jeden z modnych w tradycyjnym biznesie motywatorów wymienianych przez kandydatów do pracy w czasie rozmów rekrutacyjnych. Niestety, ten rodzaj motywacji bywa mylony z potrzebą osiągnięć czy uznania (fakt nr 3). Okazuje się często, że nowy współpracownik wcale nie jest zainteresowany udziałem w szkoleniach (nie ma ochoty jechać na weekendowe szkolenie, 30 km okazuje się być barierą nie do przekroczenia) i realizacją rozwojowych zadań, ale zależy mu jedynie na wynikach lub pozytywnej ocenie przełożonego. I dobrze! Wyjść ze strefy komfortu i tak będzie musiał, kompetencje nabędzie w praktyce. Przez ciągłą naukę i pokonywanie granic możemy zyskać do siebie bezcenny szacunek, ale czy właśnie możliwości rozwoju nas motywują? Na pewno nie wszystkich.

To pojęcie (skądinąd ostatnio bardzo modne) tyczy się potrzeby posiadania czasu wolnego poza pracą. Równowaga pomiędzy życiem prywatnym i zawodowym jest bardzo pożądana. Chcą jej korporacyjni karierowicze, którzy spędzają w pracy etatowej po 12 godzin, chcą jej młode mamy oraz właściciele firm, dla których normą jest praca 24-godziny na dobę. Młodzi pracownicy coraz częściej podkreślają, że pracują by żyć (a nie: żyją by pracować). Ale czy work-life balance może być motywatorem? Dla niektórych – z pewnością. Ale warto wspomnieć, że ludzie się różnie skonstruowani psychicznie – niektórzy, zwłaszcza Ci z poczuciem misji, lubią być pochłonięci pracą i nie przeszkadzają im nadgodziny czy myślenie o pracy w czasie wolnym (fakt nr 4). To motywuje ich do pracy. Zastanów, się do której grupy należysz.