Jak pokazuje praktyka, nie zawsze osiągnięcie statusu dystrybutora równało się spełnieniu marzeń. Dla niektórych oznaczało to spore tarapaty finansowe. Część z tych spraw miała swój finał w sądzie…

1.       Nieopłacalna Dystrybucja

—

POWÓD: Bama’s Best Party Sales, Inc.

POZWANY: Tupperware U.S., Inc.

Robyn i Bill Blessing w 1988 roku mieszkali w El Paso w stanie Teksas. Robyn od prawie 10 lat zajmowała się sprzedażą produktów Tupperware (była jedną z najlepszych przedstawicielek tej firmy w kraju), Bill pracował jako stolarz. Robyn nie ukrywała, że jej celem jest zostanie Autoryzowanym Dystrybutorem Tupperware.

W tym samym czasie Patricia i Bill Hurley prowadzili Dystrybucję w oddalonym o ponad 2000 km Montgomery. W roku ’88 doszli jednak do wniosku, ze najwyższy czas przejść na emeryturę i powiadomili o tym władze firmy. Zarząd Tupperware zaproponował więc Blessingom przejęcie Dystrybucji po Hurleyach. Państwo Blessing wybrali się na wycieczkę do Alabamy, w wyniku której postanowili nabyć franczyzę od Hurleyów i przeprowadzić się tam. Podpisali umowę dystrybucji z Tupperware, znając wszystkie fakty dotyczące dystrybucji W Montgomery, w tym ten, że ilość sprzedaży spada. Swoją firmę nazwali Bama’s Best Party Sales.

Niestety pod kierownictwem Blessingów sytuacja pogorszyła się jeszcze bardziej i dystrybucja przynosiła coraz większe straty. Od lipca 1988 do stycznia 1994 kupowali produkty Tupperware z zamiarem odsprzedania ich swoim dystrybutorom. Jednak ich dług wobec firmy ciągle rósł, osiągając w końcu wysokość 700 000 dolarów – wtedy właśnie zarząd Tupperware wysłał małżeństwo Blessingów na emeryturę.

Blessingowie nie chcieli pogodzić się z porażką, w związku z czym udali się do sądu, zarzucając firmie Tupperware oszustwo, a dokładniej celowe wprowadzenie ich w błąd odnośnie perspektyw i opłacalności Dystrybucji w Montgomery. Według nich zarząd Tupperware sugerował, że franczyza w Alabamie była w przeszłości źle zarządzana, w związku z czym, jeśli naprawią błędy swoich poprzedników, interes rozkwitnie i przyniesie im większe zyski. Tymczasem w trakcie prowadzenia dystrybucji Blessingowie uznali, że problem leży gdzie indziej, ponieważ franczyza ta była – ich zdaniem – prawidłowo prowadzona, a mimo to przynosiła straty.

Podczas procesu sądowego, w którym skupiono się na przedstawianiu wszelkich możliwych definicji oszustwa, ława przysięgłych uznała firmę Tupperware za niewinną. Blessingowie odwołali się od wyroku i w procesie apelacyjnym argumentowali, że dowody zostały niewłaściwie odrzucone, ponieważ mogłyby ujawnić inne oszustwa popełnione przez Tupperware. (Chodziło o zeznania dwojga świadków Blessingów, które zostały wyłączone z procesu.) Sąd Najwyższy uznał jednak, że wykluczenie dowodów było prawidłowe, niewłaściwe natomiast było odrzucenie przez sąd równoległych roszczeń w stosunku do Hurleyów, poprzednich właścicieli franczyzy.

Ostatecznie w 1998 roku zapadł wyrok uwalniający Tupperware od zarzutu oszustwa.

2.       Spór o franczyzę

—

POWÓD: Tupperware Canada, Inc.

POZWANY: 5 byłych dystrybutorów z Kanady

W tej sprawie, która ujrzała światło dzienne w 2004 roku i na razie pozostała nierozstrzygnięta, również kluczową rolę odgrywa pojęcie franczyzy i tajemniczy weksel własny. Tym razem problem dotyczy pięciu byłych dystrybutorów z Kanady (w całym kraju jest ich 37), których producent plastikowych opakowań z Orlando pozwał, żądając od każdego z nich kwoty w wysokości od 200 do 300 tysięcy dolarów. Jak do tego doszło?

Otóż każdy dystrybutor Tupperware podpisuje z firmą tak zwany weksel własny (ang. promissory note), który zgodnie z definicją zawiera „bezwarunkowe przyrzeczenie wystawcy o zapłacie oznaczonej sumy pieniężnej w określonym miejscu i czasie remitentowi wskazanemu na wekslu. Dokument jest ważny od momentu podpisu przez wystawcę weksla.” Weksel powoduje więc zadłużenie dystrybutora w zamian za wyznaczone terytorium i agentów handlowych, prowadzących przyjęcia domowe, na których sprzedawane są produkty Tupperware.

Firma z Orlando utrzymuje, że pięciu kanadyjskich dystrybutorów odeszło z firmy przed spłaceniem całości kwoty określonej przez weksel własny. W związku z tym Tupperware żąda od nich nie spłaty pozostałej części długu, ale jego całości, niezależnie od tego, ile udało się im już oddać. Na przykład Michelle i Darrell McInnis, którzy podpisali w 1996 roku weksel opiewający na kwotę 129 tysięcy dolarów oddali firmie już ponad 100 tysięcy – zostało im dwadzieścia do oddania. Jednak Tupperware pozywa ich o całą kwotę. Ponadto żąda on nich 90 tysięcy dolarów należności za produkty, które im wysłano i za które firma nie otrzymała zapłaty.

Co na to dystrybutorzy? Oni z kolei oskarżają Tupperware o to, że obiecane przez firmę marże były niemożliwe do osiągnięcia, a oni stracili pieniądze po wprowadzeniu obniżek cen produktów i zmianę innych elementów strategii sprzedaży, jak prowizje sprzedawców, które narzuciło im Tupperware, chcąc zwiększyć zyski brutto w Kanadzie.

Do sądowej bitwy obie strony przygotowały się starannie. Dystrybutorzy poprosili o pomoc samozwańczego eksperta od franczyzy Lesa Stuarta. Ich głównym celem jest bowiem przekonanie sądu o tym, że tak zwana „Dystrybucja” Tupperware jest w istocie franczyzą. Jest to niezwykle istotne, ponieważ w przypadku franczyz w Kanadzie obowiązują inne regulacje prawne – dzięki nim dystrybutorzy mogliby pozwać Tupperware za straty i szkody im, jako franczyzobiorcom, wyrządzone. Cała sprawa opiera się więc na zdefiniowaniu relacji dystrybutorzy – Tupperware, co z pewnością nie będzie łatwym zadaniem.

Nasze marże zostały obniżone, wpadliśmy w kłopoty… i nie dostaliśmy pomocy, której tak potrzebowaliśmy

– mówi McInnis.

Źródła:

http://www.mlmlegal.com/legal-cases/Bamas_Best_v_Tupperware.php

http://www.bizjournals.com/orlando/stories/2004/10/11/story4.html?page=all

http://www.money.pl/slownik/slownik,weksel;wlasny;promissory;note,termin,3749.html

Artykuł MLM na wokandzie: Tupperware pochodzi z serwisu Ranking MLM: marka osobista w biznesie.