O organizatorze badania

WFDSA (World Federation of Direct Selling Associations – Światowa Federacja Stowarzyszeń Sprzedaży Bezpośredniej) w 2014 roku, po raz drugi, przeprowadziła badanie mające na celu dokładną analizę rynku sprzedaży bezpośredniej w aż 170 krajach z całego świata. Federacja skupia w sobie lokalne stowarzyszenia sprzedaży bezpośredniej z ponad 60 państw i regionów. Jej działania skupiają się na utrzymaniu najwyższych standardów postępowania etycznego wśród sprzedawców należących do firm członkowskich WFDSA oraz szerzeniu wiedzy i budowaniu wsparcia dla rynków DS na całym świecie. Samo badanie zostało przeprowadzone w celu sporządzenia raportu, który będzie służył jako podstawowe źródło informacji dotyczących stanu globalnej branży sprzedaży bezpośredniej dla ludzi z całego świata.

USA

Rozpoczniemy o największego gracza, stolicy współczesnej sprzedaży bezpośredniej – Stanów Zjednoczonych. Rynek DS w kraju wujka Sama wygenerował w 2014 roku oszałamiające 34,5 miliardów dolarów (bijąc tym samym i tak już potężny rekord z poprzedniego roku o 5,5 procenta). Również liczba osób zatrudnionych w branży robi wrażenie. Odpowiada ona niemal połowie wszystkich Polaków – 18,2 miliona ludzi w Stanach to sprzedawcy bezpośredni. Obsługują oni ponad 60 milionów stałych klientów, zapewniając im produkty, wiedzę i indywidualną obsługę.

Rynek USA cechuje się również niezwykłym przywiązaniem do globalnej gospodarki. Ponad 90% firm członkowskich amerykańskiego stowarzyszenia sprzedaży bezpośredniej posiada swoje centrale i laboratoria na terenie USA. Uwzględniając wszystkie firmy, również te niezrzeszone z amerykańskim SSB, aż 80% z nich posiada centrale na terenie kraju.

Polska

Liczna Polonia stanowi zapewne pokaźny procent sprzedawców w Stanach, dorzucając swoją cegiełkę do tamtejszych zysków. Ich rodacy, działający na ziemi ojczystej, wcale jednak nie muszą chować głowy w piasek na widok kolegów zza wielkiej wody. Również polski rynek bije swoje rekordy, dzięki czemu znalazł się na 21. miejscu prestiżowej na liście „Top 23 największych rynków sprzedaży bezpośredniej na świecie” z wartością rzędu 1,2 miliarda dolarów.

Cieszy również wysokie tempo wzrostu rynku, które w ciągu lat 2011 – 2014 średnio wyniosło 5,2 procent. Prawie milion Polaków (970 933) w 2014 roku zajmowało się branżą DS, co jest wynikiem większym o 7,9 procent w stosunku do roku 2013. Tym, co wyróżnia Polskę na tle innych krajów jest ogromny udział kobiet w branży. Wśród sprzedawców bezpośrednich aż 87 procent pracowników to panie, jeszcze wyższym poziomem charakteryzuje kolejny kraj, który za chwilę Wam przedstawimy.

Rosja

W procentowej liczbie kobiet wśród wszystkich pracowników zatrudnionych w branży DS Rosja wyprzedza nas o jeden procent, co oznacza, że 88-procentowy udział pań jest największym wśród wymienionych dzisiaj krajów. Wysoki wynik rynku sprzedaży bezpośredniej w Federacji Rosyjskiej pozwolił mu zakwalifikować się tuż za dziesiątką największych na świecie (na 11. miejscu).

Pomimo odnotowania małego wzrostu sprzedaży (jedynie o trzy promile), rosyjski rynek wygenerował w zeszłym roku 3,6 miliarda dolarów i zatrudniał 5,4 miliona ludzi.

Cechą charakterystyczną Rosji jest jej ogromny rozmiar. By przeciwdziałać problemom, które w związku z tym faktem powstały, znacznie więcej współpracowników firm zrzeszonych w rosyjskim SSB jest zatrudnionych w dziale sprzedaży i obsługi klienta (34 procenty) niż w samej dystrybucji (12 procent).

Poznaliśmy dzisiaj stan największych rynków sprzedaży bezpośredniej na świecie. W drugiej części artykułu zapraszamy was na przygodę z krajami, które tylko z pozoru są mniej interesujące i potrafią się wyraźnie odznaczać na tle dziesiątek innych państw.

Wojciech Latos

Artykuł Raport dotyczący sprzedaży bezpośredniej: jest świetnie! Krajowe rynki DS, cz. 1 pochodzi z serwisu Ranking MLM: marka osobista w biznesie.

Firma, znana z różowych Cadillaców, podjęła próbę zamknięcia profili dziesiątek ludzi, którzy nielegalnie, za pośrednictwem platformy aukcyjnej eBay, sprzedają ich produkty. Problem tkwi jednak w tym, że eBay nie wyraża chęci współpracy.

Teksański sąd apelacyjny orzekł, że Mary Kay nie ma prawa zmusić właścicieli eBaya do oddania im informacji kontaktowych (tzw. paywall) sprzedawców, których spółka chce pozwać, pomimo że w przeszłości takowe sytuacje miały miejsce. Przykładem podobnej sprawy jest sytuacja z 2010 roku, kiedy eBay został pozwany przez Tiffany, w związku ze sprzedażą podrobionych i uszkodzonych produktów znanej firmy produkującej biżuterię. Sprawa ta zakończyła się wygraną domu aukcyjnego.

Mary Kay – firma, której 3,5 miliona konsultantek w zeszłym roku sprzedało produkty warte 4 miliardy dolarów prowadzi politykę, zabraniającą sprzedaży ich produktów w stałych punktach, do których zalicza również sklepy i aukcje internetowe. Spowodowane jest to naruszeniem ich modelu sprzedaży „one-to-one”. Firma stwierdziła również, że znalazła na aukcjach przeterminowane i podrobione produkty, co może stanowić zagrożenie dla konsumentów.

Jak donosi Wall Street Journal największy konkurent eBaya – Amazon – ostatnimi czasy zmagał się z podobnymi problemami. Procter & Gamble oraz Johnson & Johnson oskarżyli firmę o zaniedbanie obowiązków związanych z powstrzymaniem osób sprzedających zniszczone lub przeterminowane butelki Tylenolu oraz innych markowych produktów. W pewnym momencie sytuacja ta doprowadziła nawet do zaprzestania przez J&J sprzedaży poprzez Amazona.

Nie wiadomo jak zakończy się głośna walka pomiędzy Mary Kay a eBayem, warto jednak zwrócić uwagę na fakt, że nie tylko te potężne firmy narażone są na straty. Po raz kolejny zapomina się o przeciętnym Kowalskim, który za niemałe pieniądze może przypadkowo zakupić podróbkę nie wartą swojej ceny, niejednokrotnie nieprzetestowaną i potencjalnie groźną dla zdrowia.

Wojciech Latos

Źródła:

• http://www.businessforhome.org/
• http://directsellingnews.com/
• http://www.marykay.pl/

Artykuł Mary Kay kontra eBay pochodzi z serwisu Ranking MLM: marka osobista w biznesie.

1.       Przeterminowane produkty na eBay’u

—

POWÓD: Mary Kay Cosmetics, Inc.

POZWANA: Amy Weber

27 stycznia 2000 roku Amy Weber podpisała umowę z firmą Mary Kay Cosmetics, stając się Niezależną Konsultantką Kosmetyczną. Jako taka miała prawo sprzedawać kosmetyki i inne produkty tej firmy w kształtowanych przez siebie cenach. Aby pozostać aktywną Konsultantką musiała jednak co miesiąc kupować produkty za kwotę co najmniej 200 dolarów. Szło jej średnio i ostatecznie w 2004 roku złożyła ostatnie zamówienie.

Mimo to ciągle była w posiadaniu ogromnej ilości kosmetyków, których nie udało jej się sprzedać na bieżąco. Aby się ich pozbyć razem z mężem Scottem zaczęła je sprzedawać przez eBay już na początku 2005 roku. Plan ten okazał się strzałem w dziesiątkę, w związku z czym po wyczerpaniu zapasów para zaczęła kupować produkty Mary Kay i sprzedawać je za pośrednictwem tego portalu aukcyjnego w wyższych cenach. Interes się kręcił, a Weberowie zaczęli dostawać propozycje od innych, nieradzących sobie konsultantów, którzy chcieli sprzedawać im produkty Mary Kay. W związku z tym założyli sklep na eBay’u, który nazwali marykay1stop.

Niedługo później o istnieniu tego sklepu dowiedział się zarząd firmy. Amy Weber otrzymała list, w którym poinformowano ją, że swoją działalnością narusza warunki umowy podpisanej wcześniej z Mary Kay. Amy nie odpowiedziała. Wysłano jej kolejne upomnienie, na które również nie zareagowała. Firma rozwiązała zawartą z nią umowę oraz skontaktowała się z portalem eBay i poinformowała o wykorzystaniu nazwy firmy przez Weberów. Dopiero wtedy Scott Weber skontaktował się z Nancy Pike, praktykantką adwokacką z działu prawnego Mary Kay. Następnie twierdził, że Pike pozwoliła im kontynuować działalność sklepu pod warunkiem zmiany jego nazwy i usunięcia wszystkich fotografii, które były własnością firmy.

W rezultacie Weberowie przemianowali swój sklep na Touch of Pink i stworzyli własną, niezależną od eBay’a, stronę internetową. Usunęli również zdjęcia, stosując się do poleceń Pike. Jednak wszystkie sprzedawane przez nich towary były produktami z logo Mary Kay.

W 2008 roku Mary Kay złożyła pozew przeciwko Weberom, zarzucając im naruszenie prawa na osiem sposobów, w tym: naruszenie kontraktu, nieuczciwą konkurencję, naruszenie prawa odnośnie znaku towarowego oraz nielegalne wzbogacenie się. W obronie Weber odwołała się do tak zwanej „zasady pierwszego odsprzedania”, która ogranicza prawa właściciela znaku towarowego, umożliwiając tworzenie łańcuchów dystrybucji.

Sąd Okręgowy w Dallas (Teksas) uznał jednak, że zasada pierwszego odsprzedania nie chroni pozwanej, ponieważ większość sprzedawanych przez nią produktów była przeterminowana, w związku z czym ich użycie mogło zaszkodzić reputacji marki Mary Kay. W trakcie procesu Nancy Pike zeznała również, że nigdy nie mówiła, iż „wszystko będzie w porządku”, jeśli tylko Weberowie zmienią nazwę sklepu i usuną sporne zdjęcia.

Sędzia rozstrzygnął sprawę na korzyść Mary Kay, uznając, że firma została poszkodowana w wyniku działań Amy i Scotta Weberów, którzy spowodowali zamieszanie wśród klientów Mary Kay. W związku z tym właściciele sklepu Touch of Pink zostali zobowiązani do zapłaty odszkodowania w wysokości 1 139 962 dolarów, czyli równej przychodom sklepu w latach 2005-2008, zaprzestania działalności pod szyldem Touch of Pink oraz sprzedaży przeterminowanych kosmetyków. Natomiast nazwy Mary Kay mogą używać tylko w takim zakresie, w jakim umożliwia ona identyfikację produktów, a w żadnym razie do celów reklamowych.

2.       Konsultantka alkoholiczka

—

POWÓD: Debi Eyerman

POZWANY: Mary Kay Cosmetics, Inc.

Debi Eyerman rozpoczęła współpracę z Mary Kay pod koniec lat 70. W ciągu kilku lat osiągnęła status krajowego dyrektora sprzedaży. W tym momencie podpisała z firmą National Sales Director Agreement (NSDA), który zapewniał jej, między innymi, wynagrodzenie i nagrody zależne od wyników sprzedaży jej struktury oraz zobowiązywał do prowadzenia własnego biura, brania udziału w spotkaniach oraz wspierania konsultantek ze swojej grupy. Umowa określała także status Eyerman jako niezależnego przedsiębiorcy, a nie pracownika – na tej podstawie miały być naliczane podatki. Umowa ta była automatycznie przedłużana co roku, a każda ze stron miała prawo ją rozwiązać. Powodem dla którego firma mogłaby zrezygnować z porozumienia mogło być popełnienie przestępstwa lub jakiegokolwiek czynu szkodzącego reputacji Mary Kay.

I dopóki firma nie zdecydowała się na rozwiązanie umowy Debi funkcjonowała jako dyrektor sprzedaży, zarabiając spore sumy i regularnie odbierając premie i nagrody, w tym nowego różowego Cadillaka co dwa lata. Wszystko działało bez zarzutu. Jednak Eyerman już wtedy toczyła nierówną walkę z chorobą alkoholową. Władze firmy dobrze o tym wiedziały – obserwowały jej zachowanie na spotkaniach, ponadto Debi wspominała o swoim problemie w listach do Mary Kay Ash.

Jednak w 1988 roku miarka się przebrała. Do władz Mary Kay dotarła informacja, że Eyerman straciła prawo jazdy za prowadzenie pod wpływem alkoholu. Mimo to nadal jeździła swoim różowym Cadillakiem, powodując kolizję, po której odmówiła badania alkomatem. W październiku wiceprezes ds. sprzedaży Bart Bartolacci poinformował Eyerman, że z początkiem roku ’89 jej umowa z Mary Kay wygaśnie i firma nie ma zamiaru jej odnawiać. Jako powody podał wypadki samochodowe oraz jej zachowanie na wrześniowym spotkaniu, stwierdzając, że jej problem z alkoholem wymknął się spod kontroli i, co za tym idzie, firma nie może dłużej na niej polegać. List kończył się propozycją, aby Debi skorzystała z programu emerytalnego Mary Kay dla niepełnosprawnych oraz zapewnieniami o modlitwie za jej powrót do zdrowia.

Debi miała jednak inny pogląd na tę sprawę i postanowiła zwrócić się do sądu, oskarżając Mary Kay o dyskryminację niepełnosprawnych, wyrządzenie emocjonalnej krzywdy, zerwanie kontraktu w złej wierze, zerwanie dorozumianej umowy, nieuczciwe wzbogacenie się, niedopełnienie obowiązku powierniczego. Sąd okręgowy w Ohio odrzucił jej wniosek. Eyerman wniosła apelację.

Wyrok zapadł w roku 1992. Sąd Apelacyjny uznał, że ponieważ Debi Eyerman była niezależnym przedsiębiorcą, a przepisy prawne odnośnie dyskryminacji odnoszą się do zatrudnionych pracowników, była konsultantka i dyrektor sprzedaży nie ma podstaw do takich oskarżeń. Jej umowa była skonstruowana jasno i wyraźnie dawała firmie prawo do zerwania kontraktu w razie podobnych okoliczności. Eyerman nie udało się udowodnić ani tego, że była pracownikiem Mary Kay, ani – co próbowała zrobić w apelacji – tego, że prawo odnośnie dyskryminacji pracowników odnosi się również do niezależnych podwykonawców czy przedsiębiorców.

—

http://www.mlmlegal.com/legal-cases/MaryKay_v_Weber.php

http://www.pinktruth.com/2009/10/recent-rulings-in-the-touch-of-pink-case/

http://www.mlmlegal.com/legal-cases/Everman_v_MaryKay.php

Artykuł MLM na wokandzie. Mary Kay pochodzi z serwisu Ranking MLM: marka osobista w biznesie.